Leven op condenswater in “death valley”

Foto: Tunneltijgerin Janneke inspecteert de doorlopende nieuwbouw van het kattenparadijs.

Bij projecten heb je dat wel eens: even zie je helemaal niet meer hoe het verder moet… hoe je jezelf uit het hoekje moet schilderen waarin je jezelf vastgezet hebt. En je bent ook al te ver heen om nog terug te kunnen. Dit heet een “death valley”-fase, genoemd naar de zenuwstollende twijfelzone waar Europese pioniers doorheen moesten, alsmaar westelijker door noord Amerika. Met hun huifkar en wat vaten water. Het vat was half leeg. Niet half vol… Ze gingen van kwaad naar erger.

Nou, zo dacht ik wel effe het groene doekje-voor-het-broeden aan te brengen in de vorm van een insectenlokkend en dus vogelvriendelijk sedumdakje op de tuinschuur. Maar een dik dozijn buurtjes in U-vorm kijken vanuit hun slaapkamers op mijn tuinproject neer. En als klimaatburgemeester hou ik dus een soort doorlopende balkonspeech met mijn vooralsnog onnavolgbare tuinophoogproject. Hier waren dus enig persoonlijk prestige en uiteraard de voorbeeldige voorbeeldfunctie in het spel.

Een ongelukkige plotwending dus, dat mijn dakvergroening op de helling ging, tijdens het gesprek op de kwekerij van die sedumleverancier. Het verhaal-eromheen was in eerste instantie juist nog mooier geworden. Want ik had een fossielvrij producerende algenmestende sedumleverancier gevonden, die ook nog eens in het Westland op de route ligt naar mijn vrijwilligerswerk in de Atlantikwall-bunkers in  Hoek van Holland. Van een beetje camouflagewerk zal ik niet groen uitslaan, dus een verdere samenwerking lag in de meest letterlijke zin op mijn pad.

Maar mijn vederlichte puimsteenophoging met gratis-via-Marktplaats stenen plantenbakken als luchtkanalen (en watersnoodafvoer voor de in de poort afwaterende omgeving) vormden nog altijd een versteende woestenij. Een soort death valley, zeg maar. En ík slaagde erin al voortmodderend tussen de tweedehands tuinhaardkeien mijn huifkar kniediep vast te laten lopen. Ik dreigde een modderfiguur te slaan!

Dat zou dus niks worden met de reeds bestelde sedummatten (geen cassettes: nee zoveel mogelijk plasticvrij natuurlijk). Want: hellingshoek te link, afwatering te recht.

Dat heb je dus als je dingen gaat doen waar je geen verstand van hebt. De moed zonk in mijn werkschoenen; alle energie leek uit mijn transitie weg te lopen.
Nou is de tuinophoging vooral een energieproject, dus hoop gloort aan het eind van de horizon! De Wet van behoud van Energie heeft immers eeuwigheidswaarde voor iedere optimist! De ontstening - door de vroegere verharding te vervangen door verkoelend groen - wordt nu juist door het energiegedeelte van het ophoogproject gered.

Zoals ik samenvatte in een appje aan een maat van me die voor zijn werk juist dezelfde week in een sedumproject zit (maar zonder doodsvallei en met een bestelbusje in plaats van een huifkar):

En dan weer verder over sedum: het verkoelende effect is welbekend, maar de kraag rond het terraszitje krijgt op de hete zomerdag zijn water uit de condensbak van de aerothermie, dus koud. Komt op zwaartekracht van het balkon af zakken.

Ja zo leer je weer wat nieuws over de mogelijkheden van sedum! De term 'aerothermie' heb ik zelf bedacht, gaat ook met een druppelslang maar die voert hete dampige lucht door vanuit de zonnespiegel in een op zonnestroom gekoelde lege tuinvijver (met alleen een klos druppelslang erin).

Tuinieren is een vak. Je krijgt er energie van! 

En hoe kom ik aan ‘aerothermie’, dus de luchtversie van ‘aquathermie’? Kijk maar op Company-to-College. Ik hoop de Aquathermie Challenge naar Gouda te halen, maar dan bij een school met een oppervlaktewatertje voor de deur.  Zie ook mijn column op EnergieNetwerkGouda.nl van 25 februari, onder tabblad Berichten. Energietransitie is een vak. Je krijgt er een tuin van!

Op de foto met tunneltijgerin Janneke het molenhout van de onlangs gerestaureerde Goudse molen ’t Slot, want ik zit ook bij de molenaarsvereniging, en die tuinhaard wordt een termietennest. De zinspiratie kruipt waar het niet gaan kan. Nu nog de schooljeugd inspireren met een Goudse versie van de Aquathermie Challenge.